[လြပ္လပ္ျခင္း] New Doc: မင္းၾကားစည္ၾကီး ျမည္ပါေစ၊

De Nay posted in လြပ္လပ္ျခင္း. De Nay created the doc: "မင္းၾကားစည္ၾကီး ျမည္ပါေစ၊" July 6th, 2011 | Author: Myat Shu Team   ေမလ ေႏွာင္းပိုင္းတရက္တြင္ အမ်ိဳးသားစာၾကည့္တုိက္သို႔ သြားျဖစ္ခဲ့သည္။ စာၾကည့္တုိက္တြင္ စာဖတ္သူ က်ိဳးတိုးက်ဲတဲမွ်သာ ရွိ၏။ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လ (၄) ရက္ေန႔သည္ သူရိယသတင္းစာ၏ ႏွစ္တရာျပည့္ အထိမ္းအမွတ္ျဖစ္သည္။ သည္အေၾကာင္းကုိ သတိတရျဖစ္မိ၍ သူရိယစာေစာင္အေဟာင္းမ်ားကို ရွာေဖြလုိျခင္းေၾကာင့္ ရံုးမွ တရက္ခြင့္ယူကာ စာၾကည့္တုိက္သို႔ ေျခဦးလွည့္ခဲ့ျခင္းပင္။   အမ်ိဳးသားစာၾကည့္တုိက္၏ ရွားပါးစာေပဌာနကုိ ခြင့္ေတာင္းၿပီး သူရိယအေဟာင္းမ်ားကုိ ရွာေစသည္။ ဆရာၾကီး ေငြဥေဒါင္း၏ အဆိုအရ သူရိရ၊ ျမန္မာ့အလင္း မတုိင္မီက သတင္းစာမ်ားမွာ ဂ်ာနယ္၊ မဂၢဇင္းဆန္ေသာ အေနအထားသာ ရွိေၾကာင္း ၾကားဖူးေသာ္လည္း ျဖစ္ႏုိင္လွ်င္ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ပထမဆံုးေသာ သတင္းစာျဖစ္သည့္ ေမာ္လျမိဳင္ခေရာ္နီကယ္ (၁၈၃၆) စာေစာင္မ်ား ရွိပါက ေလ့လာၾကည့္ခ်င္ပါေသးသည္။ သူရိရ၏ ေခါင္းကိုင္ဖခင္ ဘၾကီးဘေဘက သူရိယသတင္းစာမ်ားကုိ စာၾကည့္တုိက္သို႔ လွဴဒါန္းသြားသည္ဟု ဆိုေသာ္လည္း (၁၉၁၁ – ၁၉၅၄) ထုတ္မ်ားအနက္ ၁၉၂၂ ခုႏွစ္မွ ၁၉၃၆ ခုႏွစ္အတြင္း သူရိယမဂၢဇင္းမ်ားကုိသာ ဖတ္ရႈခြင့္ရခဲ့ပါသည္။ သူရိယသည္ သတင္းစာအျပင္ သတင္း၊ ေ၀ဖန္ခ်က္ႏွင့္ ေဆာင္းပါးအစံုအလင္ ထည့္သြင္းရန္ သူရိယလေပါင္းခ်ဳပ္ကို ထုတ္ခဲ့ဖူးသည္။ ထိုမွတဆင့္ ၁၉၁၇ ခုႏွစ္ မတ္လမွစ၍ သူရိယမဂၢဇင္းကို ထုတ္ေ၀ခဲ့သည္ဟူ၏။   သတင္းေရးသားရာတြင္ ေရွးဆန္ေသာ အေရးအသားျဖစ္ေပသိ သတင္းအဂၤါရပ္ အျပည့္အစံု ပါသည္။ ျပည္တြင္းသတင္း၊ ႏိုင္ငံတကာသတင္း၊ ေ၀ဖန္စာ၊ သေရာ္စာ၊ အတို႔အထိ၊ အေသာအေထ့၊ သုတ၊ရသမွသည္ ကေလးက႑ (ကုိျပဴး – မျပံဳး။ ဇန္န၀ါရီလ၊ ၁၉၃၆ ခုႏွစ္မွ စတင္) အထိ စံုလင္လွသည္။ ရွားပါးစာအုပ္ ထိန္းသိမ္းမႈ တားျမစ္ခ်က္အရ ဓာတ္ပံုရိုက္ မွတ္တမ္းတင္ခြင့္ မသာခဲ့။ ထိုအခါမွ အိမ္တြင္ ဖခင္ျဖစ္သူ တရိုတေသ သိမ္းဆည္းေပးထားေသာ အိုးေ၀ဂ်ာနယ္အေဟာင္းမ်ား၏ တန္ဖိုးကို ဆင္ျခင္မိေတာ့သည္။   ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာသည့္တိုင္ ၀ါက်င္ရင့္ေရာ္ေနၿပီျဖစ္သည့္ စာရြက္အပိုင္းအစမ်ားသည္ အဘယ့္ေၾကာင့္ စကၠဴစုတ္ မျဖစ္သြားသနည္း။ သတင္းစာမ်ားသည္ သမိုင္းကို ေျပာခဲ့ေပသကိုး။ သတင္းေပးရန္၊ ေဖ်ာ္ေျဖရန္၊ အသိပညာျမွင့္တင္ရန္၊ ၾသဇာလႊမ္းမိုးမႈရွိရန္ စသျဖင့္ မီဒီယာ၏ ရည္မွန္းခ်က္အတိုင္း တေခတ္တခါက သတင္းစာမ်ားသည္လည္း အေရာင္စံုခဲ့ရသည္သာခ်ည္း။ ပါတီဂိုဏ္းဂဏ (သို႔မဟုတ္) အယူအစြဲ တခုအတြက္ လိုရာသံုး ၀ါဒျဖန္႔ရန္ ထူေထာင္ခဲ့သည့္ လက္ကိုင္တုတ္ သတင္းစာမ်ား ရွိခဲ့သလို ျပည္သူဘက္က ရပ္တည္ခဲ့ေသာ သတင္းစာမ်ားလည္း မ်ားစြာရွိပါသည္။ သူရိယေတာင္ ဘၾကီးဘေဘ လက္ထက္က မူ၀ါဒတမ်ိဳး၊ ဂဠဳန္ဦးေစာ လက္ထက္ေရာက္ေတာ့ အခ်ိဳးတဖံု စရုိက္ျပခဲ့ေသးတာပဲ။ ေဒါက္တာဘေမာ္ကလည္း ေမာရိယ ဟူ၍ ထုတ္ေ၀ခဲ့ေသးသည္ကိုလည္း ေထာက္ခ်င့္မိသည္။   သည္ေန႔ေခတ္တြင္ အုပ္ခ်ဳပ္သူ အစိုးရ အသိုင္းအ၀ိုင္းႏွင့္ နီးစပ္သူမ်ား ဂ်ာနယ္ အျပိဳင္အဆိုင္ ထုတ္ေ၀သည္ႏွင့္ မျခားေပ။ ၂၀၁၀ ခုႏွစ္၊ ေရြးေကာက္ပြဲအရွိန္ေၾကာင့္ ပါတီသတင္းစာမ်ားလည္း ၾကိဳၾကားၾကိဳၾကား ျမင္လိုက္ရေသးသည္။ မည္သို႔ဆိုေစ အမ်ားစု၏ ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ ႏုိင္ငံေရးၾသဇာ ထူေထာင္ရန္ႏွင့္ သတင္းျပန္ၾကားႏုိင္သည့္ နယ္ပယ္ ကြဲျပားမႈကုိ ခ်ဳပ္ကိုင္လိုျခင္းက ထင္ရွားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ကြဲျပားျခားနားေသာ အေတြးအျမင္၊ ယူဆခ်က္တုိ႔ကုိ စာေပစိစစ္ေရးမူ စတင္ခ်မွတ္သည့္ ၁၉၆၃ ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လ ေနာက္ပိုင္းကတည္းက ေလသံက်ယ္က်ယ္ မၾကားရေတာ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ အဂၤလိပ္ေခတ္တုန္းက ၉၁ ဌာန အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကုိ လက္မခံေရး၊ ရာထူးမယူဖုိ႔ေရး၊ ေ၀လမင္းသား ျမန္မာျပည္အလည္လာခ်ိန္တြင္ ဆန္႔က်င္ ေရးသားသည့္အခါမ်ားတြင္ သတင္းစာသမားမ်ား တာ၀န္ေက်ခဲ့သည္။ စည္းလံုးခဲ့သည္။ ျပည္သူ႕မ်က္ႏွာသာ ၾကည့္ခဲ့ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ယေန႔ေခတ္တြင္မူ   ပ်ားရည္ႏွင့္ ၀မ္းခ်ေသာ ႏိုင္ငံေရးႏွပ္ေၾကာင္းေပးသည့္ စာနယ္ဇင္းသမားမ်ား မ်ားလွပါေပ၏။   သို႔ဆိုလွ်င္ ျပည္သူအားကုိး အားထားျပဳထိုက္ေသာ စာနယ္ဇင္း မရွိေတာ့ဘူးလားဟု ေမးရမည္။ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲ မတိုင္မီက ျပည္သူ႕ေခတ္ဂ်ာနယ္မွ ေရြးေကာက္ပြဲႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ အျမင္ကုိ သာမန္ျပည္သူတဦးကုိ ေမးထားသည့္ အင္တာဗ်ဴးအား အမွတ္ရမိသည္။ ေျဖၾကားသည့္ အိမ္ရွင္မက ဂ်ာနယ္တေစာင္၏ တန္ဖိုးသည္ မိသားစုအတြက္ ဟင္းတခြက္အျဖစ္ ဖန္တီးႏုိင္ေသာ ၾကက္ဥ ေလး၊ ငါးလံုး စာ၏ ေစ်းမွ် ရွိသျဖင့္ ၀ယ္လည္း မဖတ္၊ စိတ္လည္း မ၀င္စားဆိုသည့္ သေဘာမ်ိဳး ေျဖသည္။ ၀ယ္မဖတ္ႏုိင္ျခင္းႏွင့္ စိတ္မ၀င္စားျခင္းတည္းဟူသည့္ ကိစၥႏွစ္ခုေနာက္တြင္ ဂ်ာနယ္မ်ားက ဘာလာလာ၊ ဘာေရးေရး တသမတ္တည္းေသာ အေၾကာင္းအရာကုိသာ ညႊန္းသည့္အတြက္ ထူးမျခားနားေသာ အေျခအေနကို လ်စ္လ်ဴရႈလိုျခင္း အေျခခံအေၾကာင္းတရား တခုကုိလည္း ရွာေဖြေတြ႕နုိင္ပါသည္။ ေသခ်ာသည္ကား ယေန႔ ဂ်ာနယ္အမ်ားစုတြင္ မွတ္သားစရာ အယ္ဒီတာ့အာေဘာ္၊ ေခါင္းၾကီးပိုင္းေတာင္ ေလာက္ေလာက္လားလား မပါတတ္။ သံုးသပ္ေ၀ဖန္ျပသည့္ ေဆာင္းပါးအမ်ားစုမွာလည္း တဥတည္းေပါက္မ်ား၏ အာေဘာ္ေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနတာ မ်ားသည္။ သေရာ္စာဆုိသည္မွာ ေ၀းစြ။   စည္းကမ္းက်နေသာ ဒီမိုကေရစီႏုိင္ငံေတာ္သို႔ ေဖာ္ေဆာင္ေနသည္ဆိုသည့္ အခ်ိန္တြင္ စာနယ္ဇင္း လြတ္လပ္ခြင့္ကိုလည္း တုိးတုိးတမ်ိဳး၊ က်ယ္က်ယ္တဖံု ေအာ္ခြင့္ရလာသည္။ ေအာ္ခြင့္ရတာေလးကုိပဲ တုိးတက္လာသည္ဟုလည္း အျပဳသေဘာ ျမင္ၾကသူေတြလည္း ရွိ၏။ တေလာေလးတင္ကမွ အကန္႔အသတ္ျဖင့္ လြတ္လပ္ခြင့္ေပးသည္ဟု အမည္တပ္ေသာ စိစစ္ေရးမူသစ္ တရပ္ကုိ ၾကားနာလိုက္ရသည္။ ကန္႔သတ္ျခင္း ခံရေသာ လြတ္လပ္ျခင္းသည္ မည္သို႔မွ လြတ္လပ္ျခင္း အစစ္ မျဖစ္ႏုိင္ဟု ေစာဒကတက္ပိုင္ခြင့္ ရွိသည္ဟု ထင္ပါသည္။ အေၾကာင္းမွာ စိစစ္ေရးမူအသစ္တြင္ အက်ိဳးအေၾကာင္း မညီညြတ္စရာ၊ အျငင္းပြားစရာအခ်ိဳ႕ ရွိေနေသးသည္ကုိး။ ဘယ္အတိုင္းအတာအထိ လြတ္လပ္စြာ ေရးသားခြင့္ရွိမလဲ။ သတင္းရယူႏုိင္မႈ အရင္းအျမစ္ မည္မွ်အထိ ပြင့္လင္းလြတ္လပ္မလဲ။ သတင္းစာသမားတုိ႔ ေရးသားလိုက္ေသာ သတင္းမွန္အတြက္ သူတုိ႔၏ ရပ္တည္မႈကုိ မထိပါးရေလေအာင္ အဘယ္မွ် အာမခံခ်က္ ေပးႏုိင္မလဲ။ ေ၀ဖန္မႈႏွင့္ အၾကည္ညိဳပ်က္ေစမႈကုိ ဘယ္လို ခြဲျခားဆံုးျဖတ္မလဲ။ သတင္းထည့္ခြင့္ရျခင္း၊ မရျခင္းတို႔ ဂ်ာနယ္မ်ားတြင္ ရရွိသည့္ အခြင့္အေရးခ်င္း မတူညီတတ္ရာ မည္သို႔ေသာ မူ၀ါဒႏွင့္ ဆံုးျဖတ္သလဲ။ သတင္း၏ ရည္ရြယ္ခ်က္ႏွင့္ အေၾကာင္းအရာေပၚမူတည္၍ မူ၀ါဒ ကြဲျပားရပါသည္ဟု ဆိုေသာ္လည္း မည္သို႔ မည္ပံု ကြဲျပားေၾကာင္း ရွင္းရွင္းလင္းလင္း သိခြင့္မရပါက သတင္းစာ၊ ဂ်ာနယ္တုိ႔၏ အနာဂတ္၊ သတင္းစာသမားတုိ႔၏ အနာဂတ္မွာ မလံုျခံဳသည့္ အသြင္ ျဖစ္ေနလိမ့္မည္။ သည္ေတာ့လည္း သတင္းစာ လြတ္လပ္ခြင့္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေျပာဆိုၾကေလတိုင္း ကိုးကားေလ့ရွိသည့္ မင္းတုန္းမင္းတရား၏ စကားႏွင့္ပင္ စာနယ္ဇင္းေျပာေရးဆိုခြင့္ကုိ ျပန္ႏွဴးလိုျပန္သည္။   "ငါဘုရင္ မေကာင္းလွ်င္ မေကာင္းသလုိ ငါ့ကုိေရး၊ မိဖုရားေတြ မေကာင္းလွ်င္ မိဖုရားေတြကုိ ေရး၊ သားေတာ္ သမီးေတာ္ေတြ၊ မင္းညီမင္းသားေတြ နည္းလမ္း မက်လွ်င္ မက်သလိုေရး၊ လႊတ္ေတာ္ တရားသူၾကီးေတြ လြဲမွားလွ်င္ လြဲမွားသလုိေရး၊ မင္းတုိ႔ သတင္းစာမွာ ဘာမွ အျပစ္မရွိေစရ၊ နန္းေတာ္တြင္းကုိ သတင္းစာ တုိက္က လူေတြ ၀င္ေစ၊ ထြက္ေစ၊ အတားအဆီး မရွိေစရ" <မင္းတုန္းမင္း >   စဥ္းစားဖြယ္ ေနာက္ထပ္ အေၾကာင္းအရာမွာ စာနယ္ဇင္းလြတ္လပ္ခြင့္ႏွင့္အတူ သတင္းစာ၊ ဂ်ာနယ္မ်ား၊ သတင္းေထာက္မ်ား၊ ပဲ့ကိုင္ေသာ အယ္ဒီတာမ်ား၏ ရင့္က်က္မႈႏွင့္ အသင့္ျဖစ္ႏုိင္မႈ အေနအထားကို တြက္ဆရန္ လိုေသးသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ သတင္းေထာက္မ်ားတြင္ ၀ါသနာအလို႔ငွာ (သို႔မဟုတ္) မိမိ ရပ္တည္ခြင့္အတြက္ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းအလုိ႔ငွာ (သို႔မဟုတ္) ခရီးသြား ဟန္လြဲအလို႔ငွာ (သို႔မဟုတ္) ေပၚျပဴလာျဖစ္ေရးအလုိ႔ငွာ ရည္ရြယ္ခ်က္ အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ စာနယ္ဇင္းေလာကသို႔ ၀င္လာသူမ်ား ရွိသကဲ့သုိ႔ စာမဖတ္ဘဲ အယ္ဒီတာ ျဖစ္လာသူမ်ား မနည္းမေနာ ရွိပါသည္။   ယေန႔ ဂ်ာနယ္ေလာကတြင္ ေနာက္ခံစီးပြားေရး မေတာင့္တင္းပါက ေန႔ျမင္ ညေပ်ာက္ ျဖစ္ရသည္က မ်ားသည္။ ယခင္က ဂ်ာနယ္ေက်ာ္တို႔၊ ျမန္မာ့အလင္းတုိ႔လို ေစာင္ေရ တေသာင္း၊ ႏွစ္ေသာင္း ေက်ာ္ဖုိ႔ မေျပာႏွင့္။ ေလး ငါးေထာင္ေတာင္ အႏုိင္ႏုိင္။ သတင္းဦး၊ သတင္းထူးရဖို႔ မလြယ္။ သတင္းေထာက္မ်ားမွာ သတင္းလိုက္နည္း၊ ေရးနည္းကို မုဆိုး စိုင္သင္သလို လက္ေတြ႕လုပ္ငန္းခြင္ႏွင့္ လက္လွမ္းမီရာ သင္တန္းအခ်ိဳ႕၊ စာနယ္ဇင္းဆုိင္ရာ စာအုပ္မ်ားမွ တဆင့္ ေလ့လာေနရသည္။ အပ်ံသင္စ ဘ၀တြင္ အလစ္အငိုက္ ၀င္လာမည့္ ေလာက္စာလံုးစာကိုလည္း ၾကည့္ေရွာင္တတ္ရပါေသးသည္။   "တာ၀န္သိေသာ သတင္းစာဆရာတုိ႔သည္သာ လြတ္လပ္စြာ ေရးသားခြင့္ႏွင့္ ထိုက္တန္ၿပီး လြတ္လပ္စြာ ေရးသားခြင့္ကုိ ေစာင့္ထိန္းႏုိင္သူမ်ား ျဖစ္ေၾကာင္း မည္သူမွ် မျငင္းႏုိင္ပါ" <ဦးစိန္၀င္း၊ သတင္းစာဆရာအသင္းဥကၠဌ၊ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္>   သတင္းေထာက္၏ ရင့္က်က္မႈဆုိသည္မွာ ဆရာၾကီး ဦးစိန္၀င္း ေျပာသကဲ့သို႔ လြတ္လပ္စြာ ေရးသားခြင့္ကုိ ေစာင့္ထိန္းႏုိင္သူျဖစ္ျခင္း၊ မျဖစ္ျခင္းကို ဆိုလုိသည္။ ဆရာၾကီးေမာင္ထင္ကေတာ့ သတင္းေရးသားမႈကို ဘုရားေဟာ စကားေျခာက္ခြန္းႏွင့္ ပမာထား၍ နာခံသူတုိ႔ လိုလားသည္ျဖစ္ေစ၊ မလိုလားသည္ျဖစ္ေစ ဟုတ္လည္းဟုတ္၊ မွန္လည္း မွန္၊ ၎တို႔ အက်ိဳးကုိလည္း တစံုတရာ အေထာက္အကူျပဳသည္ဆိုပါက ေျပာဆုိ ေရးသားသင့္ေၾကာင္း ဆံုးမဖူးသည္။   "သတင္းေထာက္သည္ ရာဇနိတိလာ တမန္ အဂၤါ ရွစ္ပါးႏွင့္ ျပည့္စံုရမည္။ ေ၀ဖန္ တိုင္းထြာတတ္ေသာ ဥာဏ္ကင္းေ၀းသူသည္ သတင္းေထာက္ လုပ္ပါက ဘိန္းစားငပု ထမီ ရုတ္ေျပးျခင္း၊ ေခြးတေကာင္ မီးရထား ၾကိတ္၍ ခါးျပတ္သြားျခင္း စေသာ သတင္းမ်ိဳးကုိပင္ အေရးတၾကီး ယူေဆာင္ ေရးသားေပးပုိ႔ ေပလိမ့္မည္" <သတင္းစာဆရာၾကီး သံေတာ္ဆင့္ ဦးသိမ္းေမာင္>   ယေန႔ ဂ်ာနယ္စာမ်က္ႏွာမ်ား လွန္လိုက္လွ်င္ (ႏုိင္ငံျခားဟာသ တပုဒ္မွာ ပါသလုိ) "လူမ်ား ေအာက္ဆီဂ်င္ကို ႏွာေခါင္းမွ အဓိက ရွဴသြင္းေၾကာင္း ပညာရွင္မ်ား ေတြ႕ရွိ"၊ "တရားသူၾကီးမ်ား တရားစီရင္ေရးကိစၥ ေဆြးေႏြး"၊ "ေက်ာင္းသားမ်ား ေက်ာင္း၌ ေက်ာင္းအေၾကာင္း ေဆြးေႏြး" ဆိုသည့္ သတင္းေခါင္းစဥ္မ်ား မၾကာခဏ ေတြ႕ေလရတုိင္း သံေတာ္ဆင့္ ဦးသိမ္းေမာင္၏ ဆိုစကားကိုသာ ၾကားေယာင္လာေတာ့သည္။ သတင္းေဖာ္ျပမႈ မလြတ္လပ္၍ေသာ္လည္းေကာင္း၊ သတင္းအရင္းအျမစ္ကုိ ေဖာ္ျပရန္ ခက္ခဲ၍ေသာ္လည္းေကာင္း အခုေနာက္ပိုင္း အပတ္စဥ္ ဂ်ာနယ္မ်ားတြင္ ေန႔စဥ္ထုတ္ ျမန္မာ့အလင္း၊ ေၾကးမံုသတင္းစာမ်ားမွ သတင္းမ်ားကိုသာ မူရင္း ေရးသားထားသည့္အတိုင္း ေဖာ္ျပလာၾကပါသည္။ အပတ္စဥ္ထုတ္ ဂ်ာနယ္မွာ ေန႔စဥ္ထုတ္ သတင္းစာထက္ မဆန္းသစ္လွ်င္ ၀ယ္ဖတ္ရက်ိဳးမနပ္ဟုသာ စာဖတ္သူက ျမင္လိမ့္မည္။ သတင္းအျမင္၊ သတင္းသံုးသပ္ခ်က္၊ မတူညီသည့္ ရႈေထာင့္ျဖင့္ ေရးသားသည့္ သတင္းေဆာင္းပါးမ်ားစြာ ဖတ္လိုလွပါသည္။   ထို႔ျပင္ အဆိုးဆံုးက ယခုေနာက္ပိုင္း သာမန္သတင္းမ်ိဳး(အထက္တြင္ ေျပာခဲ့သည့္အတိုင္း "ေက်ာင္းဖြင့္ရာသီတြင္ စာေရးကိရိယာမ်ား ေရာင္းေကာင္း" ဆိုသည့္ သတင္းကဲ့သို႔ ထူးျခားသည့္ သတင္းမဟုတ္) တြင္ သတင္းေထာက္မ်ား သတင္းအရင္းအျဖစ္ အတုဖန္တီးၿပီး (မိမိဘာသာ ေမး၊ မိမိဘာသာ ေျဖ) ဆူလြယ္နပ္လြယ္ လက္တန္း သတင္းမ်ား ေရးသားလာျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ တံစိုးလက္ေဆာင္ယူ၍ သတင္းေရးေပးျခင္း၊ စာနယ္ဇင္းကုိ အကာအကြယ္ယူ၍ "ႏွံလိုက္ရမလား၊ ေဘလိုက္ရမလား" ဟု ျခိမ္းေျခာက္ျခင္းမ်ားသည္လည္း စာနယ္ဇင္းလြတ္လပ္ခြင့္ကို အလြဲသံုးစား ျပဳလုပ္ျခင္းမည္၏။   တခ်ိန္က မင္းသမီး ေမရီျမင့္ ဆံုးပါးစဥ္က သတင္းစာမ်ား အေရာင္းသြက္ခဲ့သကဲ့သို႔၊ ယခုေခတ္ ေဒြးေသေတာ့ ဂ်ာနယ္သမားေတြ အေၾကြးေၾကတယ္ပဲဆုိဆို၊ မသာသတင္းႏွင့္ ဓာတ္ပံု ယူရာတြင္ နာေရးရွင္မ်ားေတာင္ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ရသည္အထိ လူမႈေရး စည္းမေစာင့္မႈမ်ားသည္လည္း စာနယ္ဇင္းအခ်ိဳ႕၏ မရင့္က်က္မႈမ်ား ျဖစ္သည္။ သတင္းေခါင္းစဥ္တပ္ပံု၊ စကားလံုး သံုးစြဲပံုမ်ားတြင္ သူ႕ေနရာႏွင့္ သူ အံ၀င္ခြင္က် မရွိသည္မွာေတာ့ သတင္းေထာက္ႏွင့္ အယ္ဒီတာတုိ႔၏ ဗဟုသုတ မျပည့္စံုျခင္းဟုသာ ဆိုရပါမည္။ ယူပီအိုင္ဦးဘသန္းကေတာ့ သတင္းသမားမ်ားသည္ ေမာင္ေပါက္က်ိဳင္းထံုးကို ႏွလံုးမူသင့္သည္ ဆိုသည္။ "ေမးပါမ်ား စကားရ၊ သြားပါမ်ား ခရီးေရာက္၊ မအိပ္မေန အသက္ရွည္" ဟူ၏။ ေမာင္ထင္၏ "သတင္းဦး" ၀တၳဳတိုထဲက သတင္းေထာက္ ေမာင္စိန္းခိုကေတာ့ အဂၤ၀ိဇၨာအျပင္ ႏိုင္ငံေရးဗ်ဳပၸတ္္၊ လူမႈေရးရာဇဝင္၊ ဓနေဗဒပါမက်န္ ထိုးထြင္းႏွံ႕စပ္သည္ ဟူ၏။ ယေန႔ေခတ္တြင္ ထိုသို႔ေသာ သတင္းသမားမ်ား မည္မွ်ရွိသည္ကို လက္ခ်ိဳးေရ၍ ရသည္ ထင္ပါသည္။   တကယ္ေတာ့ ျမန္မာစာနယ္ဇင္းသမားမ်ား မညံ့ပါ။ သို႔ေသာ္ မေသြးတာ ၾကာသည့္ ဓား မထက္ေတာ့သည့္ႏွယ္ ျဖစ္ေန၏။ ၾကားထဲတြင္ မ်ိဳးဆက္ ကြာဟသြားသည့္အခါ ဆရာေက်ာ္ေဇာမင္း ေျပာသလုိ ကိုးကားရလွ်င္ျဖင့္ "ခုေခတ္ သတင္းေထာက္က အလုပ္မရေသးတဲ့ ဘြဲရလူငယ္ေတြအတြက္ ေ၀ေလေလလုပ္ငန္း" ၾကီးလို ျဖစ္ေနသည္။   ႏုိင္ငံတကာသို႔ သတင္းစာႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ သင္တန္းမ်ား၊ အစီအစဥ္မ်ား သြားေရာက္ေလ့လာခဲ့ေသာ သတင္းသမားမ်ားသည္ ၎တို႔ ထိုသို႔ မသြားရမီက အဆိုပါ သင္တန္းမ်ားသို႔ တက္ေရာက္ရန္ ေလွ်ာက္ထားရာ၌ မိမိတို႔ ဘာေၾကာင့္ တက္ေရာက္လုိသည္၊ သင္တန္းၿပီးလွ်င္ မီဒီယာက႑ တိုးတက္ေရးအတြက္ မည္သုိ႔ စြမ္းစြမ္းတမံ ေဆာင္ရြက္လိုက္မည္ဆိုသည္ကို ေရးရပါသည္။ ၎တို႔၏ တာ၀န္ေက် မေက်ကိုေတာ့ ျပည္သူမ်ားကပဲ မွတ္ေက်ာက္တင္သြားပါလိမ့္မည္။ မ်ိဳးေစ့ မမွန္ေသာ သတင္းစာမ်ား၊ ဂ်ာနယ္မ်ားကေတာ့ ေခတ္စနစ္ အလွည့္အေျပာင္းႏွင့္ ၾကံဳလာလွ်င္ အပင္မသန္ရံုမက အျမစ္ပါ ဆြဲလွန္ခံရမည္ကို သတိခ်ပ္သင့္သည္။   ရွင္သန္ခ်င္သည့္ အပင္ကေတာ့ ေလဒဏ္၊ မိုးဒဏ္၊ ေနဒဏ္ကုိလည္း ၾက႕ံၾကံ႕ခံႏုိင္ရမည္။   ေ၀းေ၀း ျမင့္ျမင့္ ထက္ေကာင္းကင္ဆီသို႔ ပ်ံသန္းခ်င္ေသာ ငွက္ငယ္မ်ားသည္လည္း ေလဟုန္ကို ဆန္ႏုိင္စြမ္းရွိရမည္။   ေလဟုန္ကုိ မဆန္ႏုိင္လွ်င္ေတာ့ ေလႏွင့္အတူ ေ၀းလြင့္ရံုသာ ရွိေတာ့သည္။ ဒါက အထူးေျပာစရာ မလိုေတာ့။   မ်က္ရႈ   ဇူလိုင္ ၅ ရက္၊ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္ View Doc View Post on Facebook · Edit Email Settings · Reply to this email to add a comment.